Wieke van Oordt lift per boot door Nederland. „Bij elke schutting komt er zout water als een sluipschutter de zoete kant binnen en maakt alles zilt en anders.”
Hoelang ben ik nu onderweg? Vierhonderd weken, denk ik. Groningen? Check. Waddeneiland? Check. Noord-Holland, Zuid-Holland, Utrecht. Check, checkerdecheck.
„Stop!”, roep ik na vlak na het wegvaren. „We zijn Kobus vergeten!” Ik tuur naar de wal. „Staat de hond daar te blaffen?” De schipper van de sloep trekt zijn wenkbrauwen op. „Ehm, wij hebben geen hond.” O ja, dat was de vorige boot.
Hoe meer ik richting zee kom, hoe meer ik weer op zeilboten kom. „Volgend jaar willen we naar de Oostzee varen”, zegt mijn schipper. Ik sla mijn benen over elkaar en leun naar achteren tegen de kuiprand. „Leuk. Ik kan wel.” Hoe zou het zijn om buiten de Nederlandse wateren te bootliften? Om mee te gaan naar waar de boot gaat? De schippersvrouw lacht en geeft een kop koffie aan. „Van ons mag je mee. Ik had maar twee gevulde koeken trouwens, sorry. Ik snijd ze in drieën.” (NRC)
