Atlantische Oceaan, N 46 13.8, W 038 20.7 – Het duurt een paar dagen voordat ik de immense weidsheid van de oceaan tijdens deze Atlantische oversteek op me kan laten inwerken. In het begin klamp ik me vast aan dingen die ik nog ken. Een zwaluw die langs komt vliegen, de enkele meeuw die voorbij scheert, dolfijnen die ineens opduiken bij de boeg. Want dat vormt onderdeel van een wereld die ik begrijp en die nog enigszins vertrouwd overkomt.
Gisteravond staarde ik weer over het water, naar de horizon, toen de zon in de zee zakte aan het einde van de achtste dag op zee. ,,En, voel je je vrij?”, hoorde ik ineens een stem van een Nederlandse medeopvarende achter me. Vrij? Misschien is dat niet het juiste woord. Misschien is ,verward’ of ,verbaasd’ passender.
Verbaasd
,,Ik ben vooral verbaasd”, antwoordde ik. ,,Ik heb zo’n zonsondergang en zo’n uitzicht al honderden keren vanaf de Nederlandse kust meegemaakt. En toch weet je dan altijd dat achter de horizon Engeland ligt. Dit voelt compleet anders, hier kijk je naar het grote niets. Ik kan het bijna niet plaatsen.” (De Telegraaf Vaarkrant)
