Voor Toine Heijmans is er geen betere plek om te schrijven dan zijn dobberende hut. Hoewel hij het gevoel heeft dat zijn inspiratie nu even op een zandbank is gelopen.
Ben gestrand in hoofdstuk 11. Klim mijn kantoor uit en staar naar het eiland, waar ook niks gebeurt, behalve het gebruikelijke: brekende golfjes op de keien, een vlag stijf in de wind, verder weg de zandschepen. Nergens zicht op een woord, een zin of een alinea, jammer, alweer komt het niet aanwaaien.
Schrijven is vluchten, wat mij betreft, maar je moet er wel verdomd lang voor stilzitten. Het is dus van belang dat de plek waar ik schrijf beweegt, of in elk geval beweging belooft, anders plak ik vast aan mijn eigen gedachten.
Hotelkamers zijn oké, langeafstandstreinen en luchthavens ook, maar die zijn ongeschikt voor een boek van de lange adem – en sowieso nu gesloten vanwege de omstandigheden. En thuis… Laat ik er niets over zeggen, behalve dat ze daar in tijden van quarantaine luidruchtig en betrokken bezig zijn met hun vitale werkzaamheden, zelfs de hond, hulde daarvoor. En waar is papa? Die is op de boot. (De Volkskrant)
