Vijftien jaar geleden gooide ik mijn zoon in de Noordzee. Hij was zeven. Terwijl ik met mijn catamaran van hem wegzeilde, riep hij me. ‘Papa!’
Ik wilde hem de kracht van de zee laten voelen, hem zijn angst laten ervaren, zodat hij niet in paniek zou raken als we zouden omslaan. De kleine jongen bleef koel en kalm, daar alleen tussen de golven, maar ik zie zijn ogen, groot van verbijstering en verwijt, nog steeds voor me. Hij is het ook nooit vergeten. Vorige week was de revanche, op een snelstromende rivier in Zuid-Spanje. (Column Roelof Hemmen – RTL Nieuws)
